“Każdy z nas w zupełnie innych warunkach znalazł się podczas wojny. I w tych warunkach zupełnie inaczej mógł się zachować. Franek musiał przez granicę, przez wojsko, Szwajcarię. Wykorzystał to, nauczył się języków, skończył studia. Był kimś. Danusia, znalazła się gdzieś tam na zapleczu gdzie nie było żadnej organizacji potem roboty w Niemczech. (…) Gdyby ich wywieziono do Rosji i znaleźli by się u Andersa to by byli zupełnie inni ludzie, na zupełnie innych stanowiskach. Może by budowali POSK w Londynie?”

“Tam gdzieśmy mieszkali to było tuż obok takiego Instytutu Badań Europy w Wilnie. Oni wszyscy, bo część pracowała na uniwersytecie część tam, spotykali się u nas w domu. Oni na mnie nie zwracali uwagi bo to taka mała, ale ja wszystko słyszałam i pamiętałam. Oni tam dyskutowali co się dzieje w Europie, Rosji, w Niemczach. Pamiętam doskonale jak Jeden z nich powiedział, jak Hitler dojdzie do władzy nieunikniona będzie wojna z Polską. Drugi dodał, jak Hitler wejdzie do Polski to Rosjanie też zaatakują.”

“Ja w przeddzień wojny przyjechałam do Warszawy. (…)Na podwórku były stajnie z końmi. W czasie oblężenia Warszawy Niemcy zrzucali takie małe, zapalne, błyszczące, które świecą i wywołują pożar. (…) W pewnym momencie te konie zaczęły strasznie rżeć. Taki śpiew tych koni, niespotykany. (…) Te pociski na nie spadły i one z bólu tak rżały.”

“Dostałem się na komplety. Mała grupka, siedem osób. Codziennie gdzie indziej ta grupka się spotykała, profesorki się co godzinę wymieniały. (…) Pamiętam doskonale jedną taką, panią Białokrólową, która kiedyś na lekcji polskiego z takim zaangażowaniem powiedziała, że nie chcemy nic co jest niemieckie. I ja wtedy się zastanowiłam, jak to, przecież ja ubóstwiam grać Mozarta i Bethovena, przecież to byli Niemcy, ja nie mogę ich odrzucić. To był pierwszy moment w życiu kiedy się zastanowiłam, że ni można być tak skrajnym.”

“Któregoś dnia przychodzę do tego mieszkania, pamiętam że to było na drugim piętrze, klatka schodowa, wszystko jak fotografię mam przed oczami. Przychodzę tam dzwonię, jest takie wśród tych osób poruszenie. W pewnym momencie jeden z tych panów podchodzi do mnie pokazuje mi dwie takie kartki i mówi, proszę zobaczyć czy widzi pani różnicę? Ja na to spojrzałam, nie ma różnicy, no faktycznie pojedyncze v tu jest troszkę mniejsze. Tylko to widzę. Okazało się, że to było biuro fałszywych dokumentów a ja miałam widocznie oko.”

“Wszystkich nas zabrali do takich kamionetek sanitarnych. Od razu do pociągu. Pociąg też był z łóżkami sanitarnymi, taki szpitalny. I nas zawieźli do stalagu – szpitala. Czy to spowodowali Niemcy, ci ranni? Prawdopodobnie. Bo żaden inny szpital, rozmawiałam z innymi koleżankami, nikt nie był w takich warunkach ewakuowany z powstania.”