Ik had vrienden in Canada en Australië. Iedereen was zijn eigen weg op gegaan. Mijn vriend uit Australië is aanvankelijk nog hier bij mij geweest. Hij was verliefd op een meisje van hier maar zij had een vriend, een pianist, en dus is er niets van gekomen. Hij is dan naar Australië vertrokken. Tijdens de bootreis van zes weken leerde hij een meisje kennen. Ze werden verliefd en zijn getrouwd. Hier in België vindt iedereen steun bij elkaar. In Sint-Niklaas was er een Poolse vereniging. Zij organiseerde later de Benelux [Vereniging]. We zijn samen naar Normandië gegaan, naar de Mont-Ormel heuvel. We reden met twee bussen, met zoveel waren we. Nu ben ik alleen. Iedere maand kwam er een priester uit Antwerpen naar hier om de mis te lezen. De mis werd in de “kapel van de arme zusters” gehouden, zo noemden ze de kapel. Daarna gingen we altijd samen iets eten op restaurant. De priester komt nog steeds, maar in de viering zitten geen echte strijders meer, enkel Polen die naar hier zijn gekomen om te werken. Ik ga er ook niet meer naartoe. Ik loop met een stok… maar ik voel me goed, ondanks het feit dat ik dit jaar 95 jaar wordt.