“Były rózne te moje idee. Najpierw brałam dzieci z domów dziecka, polskie oczywiście. Później pomyślałam, że trzeba by pomóc tym dzieciom polskim z zza granicy. Nawiązywałam kontakt. Z Grodna zdaje się dzieci były i ze Lwowa. I ściągałam je tutaj te dzieci, żeby pokazać, że jesteśmy jedną wielką rodzina w całej tej naszej Europie. Czuję radość kiedy widzę dzieci, którym mogłam pomóc.”

“Nie było ich dużo, razem czternaście. Było tu bardzo gwarno i wesoło. Pięknie śpiewały na zakończenie i były szczęśliwe, że mogły w tym Paryżu zobaczyć dużo rzeczy. (…) Najciężej mi było z kuchnią bo musiałam i organizować wycieczki i gotować. (…) ja tam znam wszystkie wioski w okolicy. Zaczęłam starania żeby się tam przenieść. Na razie to tylko studnię mi tam wykopali.”

“Ja jestem z zawodu dziennikarzem, Kiedyś w Polsce próbowałam w ten sposób naprawiać krzywdy społeczne. (…) Uważam, że człowiek nie może myśleć tylko o sobie (…) powinien dzielić się z innymi, bo wtedy jest bogatszy przez to, że może dać coś komuś.”

“To jest najważniejsze, żeby człowiek nigdy nie był samotny. Jak zostaje samotny to jest bardzo nieszczęśliwy. I przychodzą tu ludzie, którym jest bardzo ciężko, którzy nie potrafili sobie poradzić. (…) Człowiek potrzebuje trochę ciepła. Jakiegoś azylu, żeby się nie załamywał. Tu mamy takie spotkania w niedzielę, żeby sobie przyszli, porozmawiali.”