Toen we naar België verhuisden, waren er twee verschillende oud-strijderverenigingen. De ene bevond zich in Antwerpen en werkte samen met het Pools Consulaat. De andere wilde niet spreken met het Consulaat. Dat verschil is er nog steeds tot op de dag van vandaag. Diegenen die in contact stonden met de ambassade hadden verschillende privileges: ontmoetingen in de ambassade, uitstappen naar Polen. Maar wij niet. Telkens wanneer ik naar Polen ging, ging ik voor mijn paspoort niet langs de ambassade. Ik deed dit via een reisbureau en betaalde ervoor. Diegenen die zich toen onderwierpen aan de Poolse autoriteiten, hadden een aantal voorrechten. Maar zodra Wałęsa aan de macht kwam, voelden ze de grond onder hun voeten branden en gaven ze die band met de communisten op. Ze liepen over naar ons kamp. Polen twisten nu eenmaal graag.